Turinèis d’adoss canavzan-a, Mario Pich a l’é poeta e pitor. Soa poesìa a dà dë sfiam ràir e d’un livel antra ij pì àut ëd la literatura piemontèisa. Soe pòche lìriche a son publicà pì che àutr an sl’arvista Musicalbrandé (1959-1994).
Mario Pich, la vos ëd la neuit
Vos anciarmanta ch’a sgrafigna an fond e ch’as dëstaca da j’àutre, cola ‘d Mario Pich. Ij sò òmini ‘d giss con la testa veuida e la facia ‘d tòla a ampinisso sto pòvr mond, jer com ancheuj. Forse a sarà tròp tard cand che, sbaruvà da cheicòs, as arcordran ëd serché daspërtut j’ànime patanùe pien-e ‘d frèid ch’a l’han campà via për quatr sòld. Già. Ël temp a l’han ësgheiralo quand a ‘n n’avìo fin ch’a vorìo, a l’han pistalo e s-ciancalo a tòch e adess a l’é tard për cuslo ansema. Për tuti a rivrà – tòst o tard – cola fomna ch’a crija an mes a la stra për pijene e portene andova lontan o davzin a fà l’istess. Ch’a sia la fin ëd tut o un prinsipi a resta ‘n misteri. A l’é franch inùtil slambichesse ‘l servel, a sarà na ròba natural com andé deurme e peui dësvijesse.
Ant ësti pòchi vers ëd Mario Pich a-i é tuta la realtà ‘d na vita amèra mastià an silensi sensa fesse d’ilusion: a smija na pugnà ‘d sënner dòp un falò dë speranse fané ch’a seugna d’esse ramassà ant un canton dël cel. Lòn ch’a veul dì, Mario Pich a lo scriv: tanti a dovrìo leslo. A parla nen d’oslin an sle rame, ëd sol e dë stèile: con sò bel piemontèis ësclint a crija com un mut an sël temporal dël dolor universal. Scotomlo. A l’é nen un poeta dla sombrura, a l’é un poeta dla neuit, dla neuit nèira che forse a spera ant un’alba d’òr dzora dël mond.