«A l’ha dane tuti ij géner, Alfredino, a l’ha dane l’elegìa e la canson, lë strambòt e l’epigrama, ël sonet e la balada… An chiel i arconossoma ‘l sisleur suprem ëd nòsta poesìa, l’arsercador mai strach ëd blëssa e ‘d lus… a l’ha cangià l’ameror ëd vive e ‘l dësreisament ëd nòste esistense an dosseur e an rèis përfondà ant ël cheur ëd soa tèra, ëd soa poesìa». (Sergi Girardin)
Poesìa… anvìa ‘d mùsica!
Che Alfredo Nicola – «Alfredino» për noi ëd la Companìa dij Brandé – a sia na colòna dla Coltura Musical e dla Poesìa Piemontèisa, gnun a peul butelo an dubi.
L’imprèisa monumental realisà da Alfredino con la «Colan-a Musical dij Brandé» (dal 1930 al 1994) – 54 scartari ‘d Canson Piemontèise (për quasi 1.000 Canson) tant dël patrimòni popolar, come cole nà da la colaborassion tra ij nòstri musicista e ij nòstri poeta – a resta un travaj inimitàbil, che an conferma come ‘l Patrimòni dla Canson Piemontèisa a sìa un dij pì rich e dij pì pressios d’Euròpa.
Na richëssa spiritual, completà da un rich patrimòni përsonal ëd «Poesìa», che a treuva soa pì àuta espression ant ij volum «Spers» (1969) e «Samada» (1982).
Una përsonalità costruvìa dzora na richëssa spiritual e na dlicadëssa dë spìrit, madurà fin-a a rivé a la trasparensa fondà an sël «silensi».
A l’é lòn che i l’hai vist confermà, quand che ël 29 dë Stèmber 1985 (an séguit a un mè artìcol an sla Gazzetta del Popolo che a esaltava soa euvra ‘d musicista e ‘d poeta) a më scrivìa: «Mè car Bré, it ringrassio ‘d cheur për la sorprèisa ‘d jér ai sla Gasëtta che i më spetava pròpe nen, tant i son abituà a la zòna dël Silensi dova im na stagh ësquasi coma n’armita, con mè piano aranda për ij moment ëd seugn».
A sta mira am manda cost ësfiam ëd poesìa (inédit):
«Lë splendor dl’aqua marin-a
a sbaluca, stamatin…
Ti’t na rive, bianca ondin-a
ancor rnesa ansignochìa
sota ‘l cel ch’a smija ch’a rija,
mentre l’onda, pian pianin,
a të smon ël sò cussin».
Alfredino
D’àutra part già ant ël «1970, di dla Concession» – an séguit a lòn che i l’avìa avù ocàsion dë scrive, parland ëd soa euvra poética – a l’avìa confidame:
«Mè car Bré; Calo giù ‘n moment dal pedestal dova che it l’has vorsù buteme (e dova che – vada la modestia… forse im treuvo gnanca mal –), për ringrassiete.
Se tut lòn che i foma, noi Brandé, i lo foma sincerament coma i l’oma sempre fàit, disend lòn che i pensoma con ël cheur a la man, l’é bel e confermà ‘l përchè dle longhe e afetuose amicissie ch’a duro fin che i duroma noi…».
A son rivelassion che a n’ancurniso l’ànima ch’a esala dlicadëssa e poesìa.
A l’é con la gena ‘d soa përsonalità – che a pija forma ant ël reu dla trasparensa – che am pias lese, ansema a j’amis, la poesìa «Ël sentor» da so volum «Samada», andoa lë bzògn ëd vive an «poesìa» as sublima ant una anvìa ‘d mùsica.
Camillo Brero, an s’ «Ij Brandé – Armanach ëd Poesìa Piemontèisa» 1998