A l’é andass-ne dcò Carlo Régis

A l’ha lassa-ne, a l’ha lassa-ne Carlo Regis. A l’avìa otanteut agn (a l’era dël vinteneuv) e donca pudrìo bin dì ch’a l’ha vivù na vita pien-a. Ma ‘l veuid a resta, përchè Regis a l’é stàit un dij poeta ch’a l’han possà ‘l distret dël Mondvì a dventé na realtà rica ‘d poesìa: coma as dis dij «santarcangiolèis».

Regis a l’é stàit ‘n cit magìster, un ëd coj ch’a l’han travajà con discression, sensa spatussé, sensa blaghé, com a ancàpita a chi ch’a sà che esse piemontèis a l’é nen na bala. A l’avìa n’aria sgnora, chiel, combin che sò pare a fèissa ‘l calié: com dì che la nobiltà a ven chèich vòte da d’àute part e pa mach daj fianch dij titolà. A l’ha scrit ëd bele poesìe, ancaminand con soa memòria partisan-a, mai dësmentià, e peuj dovrand soa inteligensa e soa vos pontùa – coma a dis ën tìtol cudì da Neto Billò – a fé «ël tornidor ëd lun-e», ch’a l’é peuj ‘n tìtol a contrast e ch’a dis bin soa vocassion a la batùa, soa disposission a buté ‘nsema la serietà e l’onestà dla vita con la lingerëssa dij seugn scarabocià con ël lapis.