A fiòca…
Fabrizio Livio Pignatelli
Da dré dij montagnon – le bise filonghere
rabelo giù ij nebion – con tute soe ciaplere…
Ël cel a fà ‘l nemis – coacià e sensa crije
con n’aria da barbis – a tira le soe veuje…
A taca fin-a fin-a… – ëd vòte ‘n pòch bagnà
ma peui a ven farin-a – farin-a e bin soagnà…
Jë strop dij cornajass – a smijo ‘d mace nèire
an sij color dëstiss – tra vataron e slòire…
A fiòca dësgenà! – a fiòca con candor
travers a sti ridò – ij cheur a fan l’amor…
A chito le ciaciare – ij fé ëd j’anviron
së sbianco le boschere – taragne e murajon…
E sël passé dle ore… – ël temp a ven ëd liri
e ‘nventa le dismore – con tanti neuv vestiari…
A seurto pian le lese – ch’a san ëd risolent
as sento un pòch amise – për tuta cola gent…
Ij cit trames dij fiòch – a taco a maloché
a pisto coj paciòch – sla piassa dél cioché…
La fiòca… un bel frisé – sël cheur dij nòst pais
n’agiut a coj pensé – vilan e ‘n pò tachiss…