A scriv ëd chila Franco Brevini (Le parole perdute): «Nelle raccolte della Dorato il mondo alpino ritorna ossessivamente. Un paesaggio composto di pochi dati primitivi – rocce, neve, animali, alberi, cielo – e scandito da alcune elementari opposizioni: luce-ombra, alto-basso, leggero-pesante. Siamo in presenza di una realtà concretissima, rappresentata con la conoscenza profonda di chi con essa può vantare una lunga assiduità, ma una realtà tendente a sfondare nel simbolo».
Dal 1975 Bianca Dorato a l’ha ancaminà a colaboré con j’arviste le pì avosà an piemontèis. Dël 1982 a pùblica soa prima cujìa ‘d poesìe an sl’antologìa Nen viré ‘l cher ëndré. A l’é dël 1984 ël volum Tzantelèina. D’àutre euvre an poesìa a son Passagi (1990), Drere ‘d lus (1990), Fiòca e òr (1998), Travërsera (2003) e Signaj (2006). Dël 2014 a l’é surtì l’inédit Sël finagi.
Ant j’ùltim temp a l’era fasse armarché ‘dcò tan ‘me autris ëd drama teatraj: Doi di, a luj (1989), Ël Serv (1997), Ij Milan (1998), La ca (1999), La buria (2000), Le neuit dël vent (2001).
An pròsa a l’é publicà an volum mach Mèira Peròt (2007).
► Adieu
► La muraja lombarda
► Stërmaj
«Tuta la poesìa dla Dorato a l’é un crij d’amor e ‘d dolor për un mond che a mostra le stìgmate ‘d soe roà mòrte, soe combe deserte, soe mèire con ij cuvert ësfondà da le fiòche e j’uss coatà da le ronze e le ramaje, sole a vijé a pòca stra dai pais sempe pì lògn e sempe pì forest.
La letura dla poesìa ‘d Bianca Dorato a peul mach esse na letura an profondeur, pa mai gratificà da d’estetism esornativ, sensa mai possibilità ‘d fruission fòra da na partessipassion ancreusa ai sò moment, tavòta diferent e tavòta coj, tan ‘me ‘nt un moviment sircolar».
Giusep Gorìa | Musicalbrandé n. 126 | Giugn dël 1990