Magistra dë scòla, a l’ha ancaminà a scrive an piemontèis a 65 agn: «La Lenga Piemontèisa a l’ha portame / andrinta a un mond che i conossìa nen prima. / E nen përchè i podèissa fé quàich rima, ma dal mè bion surtèisso neuve rame!».
Marisòt (Marisa Chiorino, Turin 1912-1989) a l’é la figura dla modestia, dla bontà, dla dosseur e dla sensibilità ‘d bon-a part dle fomne ‘d nòsta tèra.
«La freschëssa e l’armonìa dël vers ëd Marisòt a l’é confortà da la semplicità e da la naturalëssa dl’ispirassion, sostnùa da la virtù dl’umiltà e anrichìa da la disponibilità a aceté ‘l mëssagi dël mond pì cit, dle creature pì sempie e dle vos ëd la natura» (Camillo Brero).
Dòp ëd soa dëspartìa na sernia ‘d soe poesìe a l’é stàita publicà ant ël volum Fërvaje ‘d sol.
A l’é mancà vënner 10 ëd Mars passà [1989] (a l’avìa 76 ani), squasi ciamand ëscusa: pòchi di dòp che a l’avìa sporzune, për l’ùltima vòlta, soa man che già a marcava ‘l cediment.
A l’avìa comensà a scrive an piemontèis soa Poesìa, an incògnit, sota lë stranòm ëd «Marisòt» al temp ëd Radio Turin Central (1977/78), e sùbit soa ànima bela a l’avìa tocà ‘l cel ëd la vera Poesìa: na poesìa che a l’ha sporzune fin-a a l’ùltim di.
Poesia candia, inossenta, legera e trasparenta, istintiva e dossa come l’eva corìa dle sorgiss ëd montagna: cola montagna che chila a adorava e andoa chila a sentìa ‘l përfum ëd Paradis.
An chila e ant soa poesìa a l’é esprimusse soa ànima masnà: sarà drinta ‘l reu d’un’inossensa che a l’ha compagnala dal prim di ‘d soa vita e durant tuta soa longa mission ëd Magistra.
A peul esse un darmagi che soa poesìa a l’abia pijàit forma scrita mach ant (…) j’ùltim des ani. Pròpi an costi ùltimi ani ‘d soa vita la Poesia Piemontèisa a l’é stàita viàtich a soa spiritualità.
Noi i s’auguroma ‘d podej rende testimoniansa ‘d sò mëssagi poétich con na sernia ‘d soa mej Poesìa: un mëssagi che a peul dventé smens ëd Bin, e dcò esaltassion dij valor grand stërmà drinta la virtù dla semplicità pura.
Piemontèis Ancheuj n. 76 | Avril 1989
► L’é forse cost cel?
► Pensé cit
► Cite anvìe
«Vorrei ricordare la maestra Marisa Chiorino, mancata qualche giorno fa. «Aveva il dono della bontà, della gioia del donare. In quarant’anni di insegnamento ha educato generazioni di uomini e donne che, in questo mondo povero di solidarietà, ricordano il suo esempio di vita ad un tempo umile e grande. Oggi mancano i punti di riferimento anche perché, alle volte, non li sappiamo o vogliamo vedere. Grazie per avere lasciato il mondo migliore di come l’hai trovato. Una collega amica». (Parëssù an s’ La Stampa dij 2.2.1989)