Ij mè vej
Pinin Pacòt
A la memòria dij mè Nòno, Pacòt e Adorn
Òh vej ‘d mia ca, cost sangh che an ancaden-a
a l’é ‘d na fòrsa che a tëm nen la mòrt:
basta che iv pensa për che im senta fòrt,
për che im senta la ment ciàira e seren-a;
basta che iv pensa për che im senta a bate,
an drinta e ancreus, robust e calm, vòst cheur,
ant j’ore bele e ant le stagion ‘d maleur,
sensa paure e sensa veuje mate.
Còsa a-j n’anfà, se ‘l mond d’antorn anfùria,
se ‘l cel l’é ross coma ant un’alba ‘d guèra?
Mi im ten-o fòrt anradisà ant mia tèra,
son drit e ferm ‘d sora dl’argorgh dla buria,
pianta novela, drita e patanùa,
che a rij al vent con le soe rame an festa:
le feuje sëcche as perdo ant la tempesta,
la pianta a canta pì robusta e drùa!
E mi, sangh dij mè vej, im sento arvive
sota ‘l gran cel slargà su la campagna,
ant ël respir dij vent san ëd montagna,
su costa tèra ‘d creature vive;
e a cost comand, che a l’é destin torné,
saro për sempre tuti ij lìber gròss,
e i dvento ‘d colp fin-a ant la miola dj’òss,
coma ij mè vej, paisan e cartoné.
Odor dij fen, splendor dij gran madur,
e melie giàune dal piumass ëd gala,
e uve gonfie ‘d sol, l’òm a s’argala
e as sent pì fòrt, pì giust e pì sicur,
përchè che a strenz ant ij sò pugn d’assel
la fòrsa pasia dij gran beu dasiant,
che chiel a cissa ant sò travaj pesant
sota lë sguard tranquil e amis dël cel.
D’antorn a chiel, parèj ëd bianche ven-e,
për monta e cala a van le stra paisan-e,
che a coro tute a jë stradon dle pian-e,
dova ti, nòno, certe neuit seren-e,
na s-cirpa rossa gropà antorn dla vita,
it n’andasìe con l’ànima contenta,
s-ciopatand con ël foèt n’aria rijenta,
e it n’andasìe për la stra pì drita.
E mi, novod lontan, sensa difèisa,
se im sento bzògn d’andé girand pais,
im sento ‘dcò gropà da sent radis
a vòstra veja tèra piemontèisa,
e ant j’ore grame che mi i l’hai paura,
quand che an sël cheur as pòsa n’ombra ‘d mòrt,
basta che iv pensa për che im senta fòrt,
për che im senta la ment ciàira e sicura.