Lo rey comanda ali doncey chy tasen
quan la Regina dormey
…….
Guarda Regina per balcon
perde la vista a um bolçon.
Regina cum serpey va dormir,
lo Rey cria no vol ogir.
Regina vol fenestre verciay,
luse ge vem a la pover stam serray.
…….
Lo Rey sta in preson in cima de la torey
guarda lo so regno, no cria no da vosey.
– O, la Regina fal(sa), comença li dolor,
perdey soa corona e sta a desonor –
La Regina sana per pocho fi saciaa,
quan la é inferma la se no fa nomaa montar.
La Regina no peccaa se al novior
lo sol no luse stelle ne ge dan splendor.
Canta lo Rey dolcey instrumento
e la Regina nol vol ogir,
destopa le oregey, conmença un gram cri.
El’ é gram folia desveger lo serpent.
E fim che al dorme sta segurament.
(Cfr. G. Pacotto, C. Brero, R. Gandolfo, La Letteratura in piemontese dalle Origini al Risorgimento, Turin 1967).
Ël Rè e l’Argin-a a son an përzon; ël Rè a l’é an sl’àut ëd la tor; l’Argin-a a l’é ant ël fond ëd la përzon; ma a ten le fneste longhe e larghe për ch’a-j riva la lus a la pòvra dòna ch’a l’é sarà andrinta. Dal pogieul ël Rè a s-ciàira l’Argin-a e a n’ha j’euj coma trapassà da ‘n ciò (guarda la Regina per balcon / perde la vista a un bolçon). L’Argin-a a deurm con ël serpent. Ël Rè, che për prim a l’avìa arcomandasse ai pagi ‘d tase për nen dësrangé la seugn ëd l’Argin-a, adess a dà ant un braj e peui comença li dolor, a ancamin-a na plenta për la condota dl’argin-a fàussa, nen degna ‘d soa coron-a (perdey soa corona e sta a desonor). Peui a pija n’instrument a a canta. L’argin-a, ch’a l’avìa nen vorsù sente (ogir) ‘l crij dël Rè, a së stopa j’orije (destopa le orege) bele a soa canson. Ma se a la lun-a neuva (novior) ël sol e le stèile a luso pa, bele ant ël fond ëd la përzon a lus pa la virtù. Chila a deurm con ël serpent. A sarìa na gròssa folairà, con coj cant e con coj bram, dësvijelo; fin ch’a deurm, chila a l’é sigura (El’ é gram folia desveger lo serpent / E fim che al dorme sta segurament).