A l’é stàit coma për Barba Tòni: antlora, pen-a ch’a l’avìa savulo, a l’era rivame na telefonà ‘d Milo Bré; ma che nòst Barba a fussa a j’ùltin e che da ‘n di a l’àutr i podèisso spetesse soa mòrt, gavà d’un miràcol, a l’era për maleur sigur. Për Tavo Burat ëdcò na telefonà, costa da Mini Vinèis, ma sta neuva angossanta, con tut che Tavo a stèissa tutàutr che bin, im la spetava franch nen e parèj a l’é stàit për tuti coj che a l’han arseivula an col trist 19 dë dzèmber. A-i mancava pòchi di al Natal e cost a l’é stàit marcà dal magon ancreus për la partensa d’un frél che, ansema, i l’avìo condividù ‘d rason e ‘d sentiment fòrt, dë speranse mai chità e pa pòche delusion patìe vàire vòte ‘nt ël temp.
Con Tavo i j’ero conossusse pen-a passà j’ani Sinquanta, cand, finìa da chèich ani la guèra, la neuva classe polìtica a l’era polidisse la consiensa, dëscariand an sla Monarchìa piemontèisa la colpa d’avèj durbì la stra al fassism, e na part gròssa dj’italian e ‘dcò dij piemontèis a sporzìa l’orija a le siren-e che a mnisìo dal partì comunista, ancor gropà a l’idealisassion dë Stalin.
Ma a j’ero ‘dcò j’ani che, con ij pì antevist (e Tavo a l’era un ëd costi) as dëscutìa se la neuva forma dlë Stat a dovèissa esse federal, com ël regionalism ëd la Costitussion a lassava prevëdde, o goerné ‘l dissegn unitari ardità dal Risorgiment.
Im arcòrdo che a na sin-a ant na piòla roman-a, trovandme con chiel e con d’àutri, a l’avìa dine ‘d soa bin për Brun-a e dël mariage, dedicaje la canson Mè ideal na casòta tranquila…, e peui parlane ‘d Pinin Pacòt, ëd Luis Olivé e dij Brandé.
I soma peui ancontrasse pì ‘d na vira a ca d’Alfredino (Alfredo Nicòla), andova, con ij prim ani dël “Musicalbrandé” e la neuva serie d’ “Ij Brandé”, i sentìa maduré ij temp ëd la “Festa dël Piemont”, fasse da prinsipi ‘nt ël Bielèis (1968-1970) mersì a Tavo e Jaco Calleri.
Con Tavo i j’ero ‘nt la Companìa dij Brandé, a j’Ancontr Piemont-Provensa, a l’Associassion antërnassional për la difèisa dle lenghe e dle colture mnassà, e i soma peui stàit a la fondassion ëd la Ca dë Studi Piemontèis, dij Rëscontr antërnassionaj dë studi an sla lenga e la literatura piemontèisa e ‘d “La Slòira”, l’arvista che dal 1995 a cheuj l’ardità pressiosa dël “Musicalbrandé” e dont chiel a l’era diretor responsàbil.
Magìster ëd vita e ‘d bin al Piemont, a l’avìa vorsù, con ël periòdich “Alp”, deje pì d’andi a la bataja për la lenga piemontèisa e, con costa, dij valor che a son la stòria, l’ànima e, i chërdoma, ël sol destin che a peussa avèj un Piemont che as goerna Piemont e pa na tèra anònima, sensa tradission e sensa avnì.
Tavo Burat a l’é stàit, për ëstil e contnù, un dij mej scritor an lenga piemontèisa dël Neuvsent e ‘d costi prim ani dël Doimila. A në son testimòni ij milanta sò scrit, ij lìber ëd poesìa, da Prusse mulinere (1959) fin-a a Ciri vacior (2007), e ij lìber ëd pròsa L’an-ca da fe (1989) e Lassomse nen tajé la lenga (2005). Ma a l’é stàit ëdcò n’esempi për tuti coj che a son anandiasse a scrive an nòsta lenga, e tant a soa scòla as dev la fioridura dë scrit che a fan dël Neuvsent un dij sécoj pì armarchévoj ant la stòria dla literatura piemontèisa.
Censin Pich, për Gioventura Piemontèisa