Mars
Aldo Daverio
Mars, ij tò vent ant una festa ciàira
a scarpento le nìvole, caviere
che a ricamo an fij d’òr le soe legere
tapissarìe sla bleuva luminaria.
E a svanisso ij castej grandios ant l’aria,
le tor ëd bambasin-a àute e severe,
che a pòrto ansima në svantaj ‘d bandiere,
sle lòsne ‘d na bataja imaginaria,
Së slontan-o le nìvole, spërdùe
a l’orisont d’un cel ëd paradis,
fnesra che a deurb sël mond ël sò soris.
Mars, ij tò vent a visco già le spluve
dij but novej sla rama ancora speuja,
e ant l’aria a-i é ‘l frisson dla prima feuja.