Giuss ëd l’omelìa
6 ëd Novèmber – XXXII
Dumìnica “per annum”
I soma ant l’otava dij Sant e ant l’otava dij Mòrt. Ma’nt ël mentre ch’i pregoma për tuti ij nòstri mòrt, ant la tëmma ch’a n’abio ancora da manca për soa purificassion prima d’intré an Paradis, dësmentioma nen ëd vardé a coj che an Paradis a-i son già, visadì ai sant e a le sante, conossù o nen conossù, ch’as sapia o ch’as sapia pa.
«Vera devotio, imitari quod colimus», coma ch’an mostravo ij nòstri vej, quand ch’a parlavo ëdcò an latin: «A l’é vera divossion, cola d’imité lòn e coj ch’i selebroma, ‘d serché dë smijeje».
Conforma al Concili Vatican II (ant la Costitussion dogmàtica “Lumen gentium” al Cap. V), tuti i l’oma la vocassion ëd fesse sant. Ògni-dun ant soa condission ëd vita, e ansema: spos e sposa, possibilmeni con soa fiolansa; le varie forme ëd comunità e d’associassion; ij “Brandé”…
Le leture bìbliche d’ancheuj, dal lm Lìber dij Rè (1m Re, XVII, 10-6) e da l’Evangeli ëd March (March, XII, 38-44) an presento coma model doe dòne, doe pòvre vìdoe che, na vira, a j’ero ancora pì dësgrassià che adess e sovens a fasìo ‘d miseria. La prima, che a-j fà fiusa al Profeta Elìa e a-i sacrificà col pòch ëd farin-a ch’a l’é restaje për chila e për soa masnà (a j’era temp ëd carëstìa); la sconda, che a l’ha butà ant la bùssola dël Templ doe monede d’aram, «tut lòn ch’a l’avìa për vive »…
Nopà, Gesù a n’anvita a pijesse varda da jë scriba (j’inteletuaj ebreo d’antlora) ch’a-j piasìa fé dë spatuss e desse ‘d blaga: e a giùdica còsa da nèn le tante monede d’argent o magara d’òr che a campavo ‘nt la bùssola: «A l’han mach dàit lòn ch’a l’avìo ëd sorapì».
Ij Sant e le Sante, an particolar ij nostri piemontèis, a l’avìo ─ come ch’a conclud Nino Còsta ant la poesìa “Don Bòsch” ─ «la gran virtù… ëd brusé sò cheur fin-a a la mòrt»: për Nosgnor e për ël pròssim! An sl’esempi ëd Gesù che ─ i l’oma sentulo da la sconda letura (a j’Ebreo, IX, 24-28) ─ «A l’é vnùit për scancelé ël pecà travers ël sacrifissi ëd chiel midem».
Col ùnich sacrifissi ‘n sla Cros, ch’a l’ha antissipà ‘nt l’Ultima Sin-a e ch’as prolonga ant minca Mëssa selebrà ant ël mond ant tute le lenghe.
Për ël cult dij nòstri Mòrt, peui, arcordomse che a basta pa porteje ëd fior al simanteri. La manera pì valèivola a l’é cola ‘d preghé për lor e, giusta, dë “scoté” e ëd feje dì ëd Mësse an sò “sufragi”, visadì ant sò agiut spiritual për soe ànime, che a peulo ancora avèj da manca ëd purifichesse. Dësmentioma nen che la divossion tìpica dl’ùltim dij nòstri sant piemontèis, beatificà a la fin dë stèmber dël 1988, Fransesch Faà ëd Brun ─ ufissial, òm dë siensa, prèive ─ a l’é pròpi stàita cola dël “sufragi” ai mòrt ëd tute le guère, gròsse o cite. Coma ch’a testimònio la cesa, an onor ëd la “Madòna dël Sufragi” an via San Donà, e la congregassion ëd le Seure “Mìnime dël Sufragi” a servissi dij pòver, specialment dle dòne pì emarginà.