Doss, còti e solengh a son ij sò vers, signal ëd na ferìa mai varìa. Bele s’an conta pa nèn ëd soa vita, an mes a la poesìa a-i é un sens ëd magon ch’as dëstissa nen, coma n’ofèisa ch’a l’ha lassaje na marca. As sent daspërtut, basta avèj j’orije fin-e. (R.C.)
La procission
Carlottina Rocco
Et ecce infantia mea olim
mortua est et ego vivo.
S. Ag. Conf. I C. VI, 2.
As sent ël baudëtté che a va ant le ancreuse
valade bleuve dël gran cel seren,
da lontan a-i ven già ‘l përfum dle reuse,
e ant l’aria còtia as sent l’istà ch’a ven.
Basta che i sara j’euj për un moment,
che torno a vëddla coma al temp passà…
a ven coma ‘s na nìvola d’argent
la procission con ij ciairin viscà.
Ma andova a l’é cola mia bianca vesta,
la longa vesta con ël gran volan?
Ma andova a l’é col mè cit cheur an festa,
e ij liri candi che portavo an man?
E j’ale ‘d carta così bianche e bele,
che a tërmolavo come ij nòstri cheur
e noi da man così coma sorele
për cola stra che a smijava mach boneur?
E la speransa l’era ‘n ciàir viscà:
a l’é për cola stra che i son ëvnùa,
con ël përfum dle reuse spatarà…
Ma as peul pì nen trové na stra përdùa…
La procission vers lontanase smòrte
a va coma s’ na nìvola d’argent.
Cala la sèira sle speranse mòrte
cala la sèira sensa ‘n fil ëd vent.