Vera poesìa universal, ch’a ras-cia ‘l fond con onge d’òr ch’a sbaluco. Cheur, servel, anteligensa e abilità mës-cià ansema. A l’é nen da tuti scrive parèj ansima a d’argoment ch’a l’han nèn a fé con le ròbe ‘d tuti ij di ch’an toco da davzin.
Gorìa a scriv nen për fesse lese, ma për lassé soa testimoniansa, na sòrt ëd confession, na dnunsia, un crij diferent ch’a s’àussa drit, pontù e bujent. Soa paròla a l’é nen gropà, a ced mai a jë sgnor dël mond ch’a fan la stòria. Chiel a pensa, a médita, a scriv. Forse pòchi a scotran sò mëssagi nen reclamisà nì batajà, ma a l’é dovér ëd chi ch’a lo conòss serché dë spantielo pì ch’a peul, për felo capì fin-a an fond da sto mond sempe pì veuid e fàuss che – sensa gena – a buta da banda le ròbe ch’a conto për core dapress a ‘d drolarìe.
Serman I
Giusep Gorìa
Giornà d’ombre d’ësplin posà ‘n sël cheur
ant l’ambrun-a ‘d na stèila selenìa
am pòrto slussi d’argent: ùltim feu
viscà da splùe ‘d sabr che Grand tnisìa.
Grand dësconossù, ch’ l’é rivame nèn,
nen un papé dl’istess color ëd j’òss,
mach la memòria fòrta covà andren
coma un serman d’antan ch’as signa adòss.
Memòria che san savèj d’àutri fàit
l’ha mës-cià, a mòda veja, gena e ben
për rivé da dalògn coma n’avàit.
Avàit sempe a l’arvangia ‘n sl’angonìa
dël vive l’ombra ‘d lus dla neuit ch’a ven,
lògn d’anté chiel a viv lus mai finìa.
1983
.
Serman II
Giusep Gorìa
Ant j’ore sombre segnà dla malpron1
che a s’ambaron-o a gieughe la giornà,
e le carte ‘dcò lor a son segnà
e tute ‘l man a son scoa ‘d magon,
l’arcòrd ‘d tò nòm e col d’un di lontan
ch’i sai nen col, ma sai ch’ l’era ‘d bataja,
bianca la cros e ross ël camp, a taja
la cèja dël passà com un serman,
am dà ‘l coragi batià dal valor
për crasé l’ameiror che ti ‘t sas pa
con sajëttà ch’a san pa nen la por.
Mach savèj che ti ‘t ponte la toa spa:
m’arsàuta ‘l cheur e aranda ti ‘s na cor
a nòst destin, ansem, ansem anlià.
1984
.
Paròle ricamà con deuit e competensa linguìstica. Sta reusa a smija piturà ant ël veuid për spòrz-se ant ël desert dël mond coma na lus dë speransa ant una neuit nuiteja, në scur ch’a coata un pò tuti.
.
La reusa e ‘l desert
Giusep Gorìa
It j’ere ant la toa assensa nen spetà,
e a l’é l’assensa ‘l bram solengh ëd l’esse,
e a l’é sté lì a speté sò score an van,
e a l’é ‘l vive l’avziné semp le téssere
për compon-e na forma mai colmà,
una «Sehnsucht» 1, un desideri arcan
che vers ëd l’esse a varda vis-a-vì.
I é pa rëspòsta: ël nent l’é dré dla cèja.
Débola vos ant l’esistensa cruva,
parèj d’un luminet ‘nt la neuit nuitèja
– frandà già ‘l dard dalà dë l’ambrunì:
‘T ses lë spòrz-se dla reusa sconossùa
ch’as mostra e a-i é, mentre ‘l desert avansa.
Penso e ringrassio. Ël cant l’é fasse dansa.
1997
1 Sehnsucht: termo alman për anvìa, susna. A më smija giust n’arciam ant l’original a Nietzsche e Heidegger, che a son ispirator ëd coste mistà an bàuti tra filosofìa e poesìa (n.dl’A.).