Crosiere
Pinin Pacòt
Cheur dël mond, òh crosiere,
dova che a-i bat ël sangh ‘d tute le stra,
dova che a van, possà dal desidere,
e as fërmo pa,
ël pòver diav angarlandà dë spin-e,
coma un Nosgnor a tòch e sensa reu,
e l’òm che a va cantand për le colin-e
sota ‘l cel bleu;
crosiere ariose an mes a la campagna,
sota ‘l gran vòl dle nìvole servaje,
sota lë sgiàj dl’ùltima lus che a sagna
sangh ëd bataje,
con ij quat brass a l’orisont che a mnasso,
con ij quat brass duvert che a ciamo al vent,
antant che ij crij e le canson a passo
e gnun a-j sent;
crosiere frose, ant l’ombra përzonere
ai pé dle ca doa che as rantan-a l’òm,
che i vëdde passé strache le lingere,
che a l’han gnun nòm
e che a van sensa pen-e e sensa veuje
për stra longhe e lontan-e e sconossùe,
sbardlà dal vent an gir parèj ëd feuje
sëcche e torzùe;
crosiere, bianche sot la neuit seren-a,
che a pend legera su l’afann dël mond,
con le stra che, ant ël seugn dla lun-a pien-a
pasi e profond,
së slanso tute fòle dë speranse
vers le sime che a luso su j’asar,
o as perdo ant un anciarm ëd lontananse
dëdlà dij mar;
crosiere, ant mi, coma ant ël fond ‘d na pian-a,
iv sento a bate parèj ‘d tanti cheur,
che a seufro ansema d’una pen-a uman-a,
parèj ‘d mè cheur.