Pian dle Masche
Alfredo Nicòla
Mesaneuit: ij bòt antron-o
dal cioché, lagiù ‘nt la val.
Spësse e nèire a s’ambaron-o
nivoren-e ‘d temporal.
Lì tra ij fò, al Pian dle Masche,
ombre ant j’ombre, da ‘nt la neuit
ven-o anans masche-putasche
ant un vindo sensa deuit.
Bruta e ciòspa, un-a ‘d se strìe
ant ël mes dël bal danà,
va brusand un bocc d’urtije
anviscà da na fiairà.
E ant ël feu, che fòrt a spussa,
a fà cheuse bin da bin
un galet dla crësta aùssa
anfilà ‘nt na rama ‘d pin.
L’é già mòrt, e a canta ancora
– tràgich – sò chichirichì,
che ant sa neuit ëd la malora
gèila ‘l sangh e a fà sburdì.
E le piante a s’anmaligno
tra col fum ch’as cangia an vent,
e le masche a crijo e a grigno
con le boche sensa dent!
Ògni sguard l’é na losnada,
ògni rut l’é un colp ëd tron,
e le bave, ant la sfuriada,
colo ‘d sorfo ant ij busson.
Ma la pieuva a va chietandse…
i é un ceiror an sij giassé…
Tute ansema, arbutonandse,
‘s chin-o an tèra a bëstëmmié.
Peui da là, ‘n pò pì ‘nt ël bass,
da na ròca slissa e dròla,
con na longa sghijaròla
a sparisso an Val d’Arnass…