Ël sentor
Alfredo Nicola
Ël sentor d’una fior dësbotonà
ch’a spompa ‘nt ël mesdì ij sò làver pien,
a smon un fòrt përfum ch’a mocia ‘l fià
e ch’a sturdiss parèj d’un doss velen.
I é lì, da l’àutra banda dla mia ca,
– e mi la guardo ma i la s-ciàiro nen –
na tèila trasparenta d’aragnà
pronta a ‘nvlupé j’arlìe ch’i buto an tren.
Vorrìa slonghé le man da cost ëscur
e rivé a la tastera ch’am arciama
con sòi acòrdi grev ‘d reusa ‘ncarnà.
Ma i é un veuid ch’am anciòda tacà al mur
con ël dubi ch’am rusia e ch’am dësarma…
Ij mè dìj a l’han gnente ant la pugnà.