Aparission…
Barba Tòni Bàud-rìe
Aparission; l’ëstòria l’é tuta aparission;
për sòn a l’é sacrà, tuta l’ëstòria.
Aparission dël Pare, dël Fieul, ëd la Colomba.
Pì tard: ëd Mama santa.
As fà voghe ‘n-për-tut; tanta gent a variss,
ant l’ànima, ‘nt ël còrp.
E coj ch’a-i chërdo pa? Passiensa, s’a son brav
da l’àutra a la vogran.
Mama a l’é mai midema, ma a l’é tavòta mama,
mama ‘d tute ‘l nassion,
còrp ëd glòria, pì giovna, pa tan giovna, a l’é squasi
a Lordes bigordan-a, india ‘nt ël Méssich indio,
Pi-a-mont-tèisa an Pì-a-mont.
Mama, tute se làude, giuste, dë ‘l litanìe
ti ‘t ses e ti ‘t ët mostre,
an coj tanti ma tanti ‘d si leu e tante vire
ch’a fà mal-fé conté-je:
«La fin a l’é da-vzin – it dise – o ch’iv converti
o a l’é la fin da-bon».
Ël guère? Se sëntrale atòmiche ch’a dagno
feu ‘d Lucio-Fer o pura
la gròssa’m-Bërgniflura?
Podrom-ne mai salvesse dal diluvi dël feu?
Mach con Toa aparission
e con un vot ch’a ciama ‘n miraco, tut për fé
beà chèich veneràbil
e con ël sacrament ch’a fà set (a son set,
pa ses, ij sacrament);
tùit oit ant l’euli sant, sacrament ëd la vita,
i dëstissroma ‘l feu, dla mòrt, fija dij diav.
Onta, onta a nojàutri, ch’i l’oma mai ciamalo
l’euli sant, për varì.
Dnans a tanta lession, tant afrosa e dangrusa,
l’umanità, speroma, a profàit bisodioma
ch’as vangelisa e a viva.