Mario Albano: «Un dii poeta pì sincer e për lòn pì originaj ëd la poesìa piemontèisa dël di d’ancheuj». Parèj a scrivìa Pinin Pacòt an su Ij Brandé – Armanach ëd Poesìa Piemontèisa dël 1964.
Noi che i l’oma avù ‘l piasì ─ con tut ël rispet ëd la diferensa d’età ─ ëd gòde ‘d soa amicissia e i l’oma podù vëdde soa poesìa realisà ant l’òm, i na sentoma, ancora ancheuj, tut l’anciarm. L’anciarm d’un òm che a l’era poeta, përchè l’òm, coma creatura d’un De che a l’é Poeta për natura e per ecelensa, a peul nen nen esse Poeta… Esse Poeta, an vrità, a l’é vocassion ëd tuti: na vocassion tradìa da la magioransa!
E Mario Albano a l’é stàit Poeta parèj, naturalment… «sensa vorèilo ─ a scriv, ancora Pinin Pacòt ─ squasi sensa savèilo», come un «che la poesìa a la respira come a respira l’aria…» (Ij Brandé – Giornal ëd Poesìa Piemontèisa – n. 160 dël 1.5.1953)
Camillo Brero | Piemontèis Ancheuj n. 129, Stèmber 1993
Primavera
Mario Alban
Òh primavera bela, quand che it rive
sento queicòs për l’aria che am ancanta,
e drinta al cheur na veuja mata ‘d vive
pr’amor dla nòstra tèra, mare santa.
E tut për ti as fà bel, tut, a s’arneuva,
sle rame a sponto ij but e di për di
le piante a buto su la vesta neuva
e ij passaròt a torno arfesse ‘l ni.
Për l’aria pien-a ‘d sol le rondolin-e
për dé la bela neuva a son tornà,
a canto j’arsigneuj ant le boschin-e
e le margrite a sponto an mes ai pra.
Sota ij bei ragg dël sol l’eva corìa
a canta con pì gòj la soa canson,
e ‘d sora a tut së spantia n’armonìa,
che a l’é, Nosgnor, la toa benedission.