«Për la coltura, për la përfondità dël pensé, për purëssa d’espression e autëssa ‘d sentiment, Anita Giràudi a l’ha già un pòst ant la poesìa piemontèisa dël ‘900 e, se a l’é pa ancora basta conossuva, sòn a l’é mach dovù a la modestia e a la riservatëssa ‘d sò caràter».
Onda dòp onda
Anita Giraudi
Con l’òr dla sensitiva, con le reuse
ch’a slinguo ‘n përfum neuv ij sò pensé,
co’ ‘l vent marin tenzù ‘d tute nuanse
marëzzà dij maré,
co’ ‘l sol ch’a pieuv soa pieuva d’arcancel
sij pra mojà ‘d rosà,
am torna a s-cianch, a ondà,
un mal ëd ti, ‘d toa vos, dij tò cavèj,
dle toe ràire carësse magonà.
Un mal dël temp passà
ch’am tòrz ël cheur, lo strissa stissa a stissa,
a-j suva ‘l sangh e tuta sàiva ‘d vita;
un mal d’arcòrd ch’ së sfriso ant ël marin,
e le frise as dësbelo ‘nt j’onde nèire,
eterne, dël destin.
Onda dòp onda, it j’ere mè destin,
onda dòp onda, it j’ere sla mia stra;
un tòch d’avnì surtì da mè passà,
onda dòp onda – quand ch’it vorìa bin.
Peui, quand ch’a son sporìe le sensitive,
onda dòp onda, it ses andàit lontan –
l’é restame l’amer dl’amor sgheirà,
d’un’ùltima speransa ampoasonà;
e toa vos ant j’orije, tò sguard ant j’euj,
e i sento ancor toe man
an sël mè còrp, toa ment ant la mia ment…
ma j’ore nèire a ven-o a ondà pì ràire,
ma j’ore nèire as fan sempre pì ciàire;
am torna, a s-cianch, un mal ëd ti, ‘d toa vos,
dij tò cavèj – ma ‘l cheur,
sùit ëd sangh, a s’antesta a bate ancora,
an sërcand, fra j’odor dël vent marin,
l’odor d’un àutr amor ch’a l’an-namora.
Onda dòp onda, it j’ere mè destin,
onda dòp onda, it j’ere sla mia stra;
ma quand as nija l’avnì drinta al passà,
onda dòp onda, as chita ‘d vorèj bin.
Musicalbrandé n. 79, Stèmber dël 1978