Na bici bianca, da sola, coma mistà dël solengh e dlë splin. Na bici ch’a l’ha ancora veuja, bele s’a l’é stàita bandonà, ëd fé vëdde ch’a serv a quaicòs, ch’a peul ancor travajé, ch’a peul fin-a sbaruvé j’osej con sò ciochin ëd tòla pì che ij càmion ch’a van a la dëscaria.
A speta mach ch’a-i riva un ragg ëd sol për fé vëdde ch’a l’ha ëd cromadure fiamenghe e blagheure ch’a bërluso, sensa savèj, belavans, ch’a l’é già tròp tard, che ‘l cel a l’é già fasse scur e che ij cornajass nèir a-j vòlo dzora përchè a l’han capì che soe roe a son rivà a la fin dël viagi.
La bici bianca
Mario Pich
Ant la mesa lus
dël dòp mesdì
– a l’improvisa –
vòl d’ochëtte marin-e,
squasi n’ësgiaf
sla tèra grassa
ricamà ‘d n’antërsiura
ëd mila s-ciaplure.
An riva a Pò
paisagi lunar
për na bici bianca,
sola, drita, a l’avàit
d’osej da sbaruvé.
Ël ciochin ëd tòla
a l’é bin pì afros
dij càmion grev
ch’a van a la dëscaria,
o dij rabej ch’a arsàuto
da pì lògn, dal pont
dzora la ciusa grisa.
La bici bianca,
fàita boriosa,
speta mach pì
prima d’andess-ne
che n’ùltim ragg
a arvela l’ësplendrior
dle cromadure
bërlusente,
ma as n’ancòrz nen
che a l’é già tard,
che, ant ël cel niss,
nèir cornajass
l’han comensà
soe viravòlte.