A l’é na poesìa càuda e fogosa d’Olivé giovo, col ch’a ‘l l’avìa con ij vej ch’a së tnisìo ai branch për nen deje spassi a lòn ch’a vnisìa da fòra (sia ant la forma e sia ant ël contnù).
Ma Olivé, già dël 1935, a molava nen e a scrivìa: «… andé, navighé, volé, perd-se ant ël lontan ëd la tèra, dl’eva e dël cel, për savèj, për vive fin-a a la fin nòstra pen-a, për lese ant j’euj dj’òmini ëd tute le rasse e ‘d tuti ij canton còs a l’é ch’a j’avzin-a, còs a l’é ch’a-j divid; për gòde ëd na libertà sensa fren, d’un galòp ëd vitòria, fòj ëd sol e d’asur, anciocand-se dël vin ëd j’obade e nutrend-se dle fëtte savurìe dj’anelon ëd tute le lun-e pì càude d’amor».
E a seguitava a deje adòss ai vej dël 1948 (ant l’ùltim nùmer ëd soa arvista Ël Tòr): «Ij vej bacuch a disìo che noi i l’oma ël ciò fiss dël piemontèis lenghìstich, ma lòn a veul dì che la literatura piemontèisa a stà finalment sopatand-se da j’ale anurfatìe la póer dël sedentrism municipal për elevesse a ‘n vòl pì lìber e pì àut ant ël cel ëd la vera poesìa». (Renata Capello)
Goyesca
Luis Olivé
Am piaso le fumele ‘d sangh bujent
ch’a balo ‘d sarabande a la torera
con un ghëddo da Càrmen sigarera
e na reusa ch’a-j sagna an mes ai dent.
E sui làver a l’han na piega amèra
e ant j’euj l’han ij rifless giàun e tajent
dlë stilet d’òr con j’inissiaj d’argent
ch’a stërmo tra la cheussa e la zartiera.
Le fumele ch’a balo su le piasse
tra në sventaj dë s-cirpe colorà
e un trabaté ‘d tamborn guernì ‘d midaje.
E ‘l sol dë Spagna a ‘nvisca le muraje
anfiamand ij pogieuj ross fioragià
d’ariss tirabasin e ‘d piante grasse.
Sevilla, 1937