Ël poeta anciodà a sò taulin për travajé e Gesù Crist an cros pendù sla muraja. Quarant’ani ansema, ant ël bel e ant ël brut temp. A l’é giust portess-lo via për sempe, tra le man, quand a sarà ora (R.C.)
Ël Crocefiss
Attilio Spaldo
I é ‘n crocefiss che a pend da na muraja
dla stansia andoa travajo. Stansia grisa
ch’a l’ha vistme combate mia bataja
ant la póver dël temp che, frisa a frisa,
l’ha ambiancà ij mè cavej. Quand che sotvos,
pien-a l’ànima ‘d seugn mi cantrignava (1)
armanacand l’avnì, ël Crist an cros
passient, o indiferent, a më scotava.
E ant ij di gram che ‘d vòlte i l’hai ciamalo
…pa tant con deuit, për ësfoghé ‘l ghignon (2),
e peui, tornà ‘l seren, l’hai përdonalo,
mi, travet da bonpat, pòver mincion.
Da squasi quarant’ani i soma ansema:
Chiel anciodà a soa cros e mi a ’s taulin.
I l’oma dividù na sòrt midema
an mes a ’d papé armis (3) coma ël Destin.
Tuta na vita e i soma mai lassasse.
A l’é giust che lo pòrta via con mi
e quand cost mè vej cheur sarà fërmasse,
tra le mie man am lasserà mai pì.
(L’Amorin dësmentià, 1951)
1 Cantrigné: cantërlé | 2 Ël ghignon: fastidi, aversion; la ghignon: flin-a, dëspiasì, dispet | 3 Armis: frust.