L’ùltim montagnin
Giovanna Giuglard Richetto
La neuit magon-a dzora a la Valsusa
le grange veuide a scoto ij sò lament…
pa na candèila ‘nvisca o ‘n lum ch’a lusa,
lë scur a giassa fin-a ‘l fià dël vent.
‘Cò mi i rabelo costa gròssa pen-a
sforsand la ment e ‘l pass anvers ël pian…
na fòrsa crùa quasi ‘m ancaden-a,
l’arciam dij vej dëstorna ‘l mè doman.
Sai pro che giù a foson-a mach la sagna
concet, moral, amor a son faussià…
ma ‘m sento sol… e ‘t lasso mia montagna
con tut ch’i l’abia l’ànima crussià.
Piemontèis Ancheuj | N. 205 – Fërvé 2000