Ven, neuit dij mòrt…
Barba Tòni Bàud-rìe
Ven, neuit dij mòrt. Noe anlora i vijavo.
Tuta la neuit, bej mòrt, i fasìi ‘l cors,
con sirin, cros a bavo.
Peui in intravi ‘n ca, fatigà sbors,
le veje ca dël grand e dël bongrand,
i mangiavi e i beivìi,
in intravi ‘nt ij let, an schërzinand,
për arposeve n’ora; e in benesìi.
Peui torna ‘ndé, leugn leugn, su për la drera
ch’a fà beliera, su, longa longhera,
ch’a l’era, a l’é,’d San Giaco d’Argalissia,
drita coma…? la grissia dla giustissia
(e le ciòche tuta la neuit… din… dan…)
al Purgadeuri, ‘nt ël pì bass dij cej,
an tra ‘l mond ëd la lun-a, onda ch’a stan
ij cit, ch’a veulo nasse, arbut novej,
agreman ëd maman, sovran uman,
e la stèila dl’Ave Marìa bergera,
seiran-a e matinera,
lus ëd l’arcàngel Gabriel ël bel,
arbeuri con ël liri, lus dël cel
ch’a nonsia ‘l Sol, ch’at fà pior-arcancel,
Marìa
santa dla vita mia.