Canta, Pero
Oreste Galin-a
I é mai tanta gent ar mond,
santo celo, ch’is lamento,
che për pòch bobó ch’is sento,
catje là ‘nt ër filagn ‘d fond!
Oh, ma o r’é che certe vòte
i é dij cop che, mi pòvr òm,
smija franch ch’i r’abo ër piòte
për portete dricc an dòm!
Se ‘t andèissi peu ‘n malora,
tut ‘t andèissa contra pèi’,
it trovrivi col che ancora
at ciamriva: ─ At va-la mej? ─
─ Nah, nah! Pero, dercò ti? ─
Oh mi nò mi! Për mi a st’ora!
Diva mach parèi ansì!
I é pì gnente a mi ch’om fora!
Vardé mach: r’é pel o scòrsa!
Tut an grassia ao ross do so’!
Patiss manch pì ij plin ‘d na mòrsa,
grotolù parèj ‘d na ro!
Ma se digh, ma beichè ‘r man:
son-ne man për na carëssa…?
Con sa pel rupiosa e spëssa,
ch’is vërgògno a rompe ‘r pan!
Man faità per drissé, stòrze,
fòrte e dosse come ‘r bros,
sempe pronte s’r’han da spòrze;
e i s’arpàuso ao segn dra cros
ch’r’han mostrame fin d’an fassa,
an cunandme ‘nt un fossà.
Còsa feje, soma ‘d rassa:
fin d’anlora andava ma’.
Con tut lò, se o zel jë spela,
se ‘r calor do so’ jë splùa
e se I’aria a më sgiafela,
e mi cant e i-j dagh na buva!
Mach nen pijessla bzògna ,e, canta:
canta e pijra com ch’a ven,
chè, s’i-j dròca ra sopanta,
i é dra tèra ch’at sosten.
Canta Pero, canta fòrt,
pijtra sempe con ra nata:
sent ër feu com ch’o s-ciopata,
ch’r’ha sentune d’ògni sòrt.
Canta, Pero, fòrsa, canta,
che se ‘t canti ‘r mond o gira.
Tucc ij crussi beuttje an fira,
daj-je a r’aria ch’a jë svanta,
e ti canta!
e ti canta!
Fin ch’i é o rat ant ër grané,
canta, Pero, ch’i-i na j’é!