Censin Lagna, poeta piemontèis ëd j’agn ‘50-’70 dël Sècol passà. Un ëd coj sinchsent e passa poeta piemontèis ch’a l’han dàit tanta nobiltà coltural e fòrsa a costa Literatura Piemontèisa.
Romantich e viv, ma ‘nt l’istess temp portà a na poesìa crepuscolar e nostàlgica, dle bele còse ‘d Turin e anviron.
(flp)
Le Masche
Censin Lagna
Antortojà andrinta ‘l vel dla neuit,
le masche a seurto a grup da la boschin-a
sfrandand tute le feuje sensa deuit.
As vardo antorn con na gran gòj cagnin-a
e an mes dj’erbass anvlupatà ‘d rosà,
fra strij ch’as perdo ‘nt la seiran-a scura,
come në strop ëd crave andemonià
a balo ‘n corenton da fé paura.
Ansima al pì gròss ram ëd la nosera,
sol e sburdì, con n’aria ‘mbalsamà,
ël cioch, fra ‘s moviment e sta gran fera,
as sent a pòch a pòch mancheje ‘l fià.
Le masche ‘n costa neuit pien-a ‘d magìa
con le caviere nèire a l’abandon,
parèj d’un vindo, che girand a strìa,
mentre ch’a balo a taco na canson:
« Noi soma la gramissia ‘d tut ël mond
e drinta al cheur dla gent, a gossa a gossa,
veuidoma ‘l nòstr velen giù ‘nt ël përfond
fin tant che ‘l mal arbeuj, së slarga e a mossa.
Umanità già frusta d’ambission,
ànime perse anvërtojà ‘d caprissi
slanseve ‘n sla rotonda dle passion:
noi vë spetroma al fond dël pressipissi ».
Për tuta neuit sta sarabanda a dura
fin quand che ‘l prim ciairor ëd la matin
a-j buta adòss un tërmolon ‘d paura.
E quand ël subi doss d’un cit cardlin
saluta tut festos l’alvé dël di,
le masche a scapo tute a la malora
andrinta ‘l bòsch servaj e maledì
con tanta rabia adòss ch’a-j rusia ‘ncora.