1921 – 2003
Luciano Origlia a l’é nassù dël 1921 a Turin, da na famija ‘d rèis d’Ajan. Dirigent d’andustria, dòp d’avèj travajà a Turin, Milan e ant la Granda a l’é tornà a sté a Ajan, ant soa ca genita. A l’é mancà dël 2003 e a arpòsa al camposanto dël pais Aichzan.
A l’ha scrivù an lenga piemontèisa e ant la parlada d’Ajan, an colaborand a vàire giornaj e arviste (Piemontèis Ancheuj, Le Nòstre Tòr, ‘L Caval ‘d Bronz, Armanach Piemontèis e d’àutri) e an vagnand vàire prémit ant ij concors.
Tranta ‘d soe lìriche a son stàite cujìe dël 2002 ant la plachëtta Ij pess a son mè segn, con l’achit ëd Dario Pasé e j’anlustrassion ëd Franchin Gonela, për j’edission ëd La Slòira.
Sèira d’invern an Monferlanga
Lussien Orija
Sèira d’invern lassù ‘ndova ‘l Monfrà
as salda con la Langa:
sota le grise nìvole s-ciancà
a s-ciòdo le borgà dai brich ëd fiòca
e nèire a coro le filere speuje,
passon vis e canet, reticolà
gropà con ij filfret.
Trincere për la guèra da chërpà
che ij vignolant a fan contra ‘l temperio
e tuti j’àutri, tute le giornà.
Ma ti sta neuit vate cogé tranquil:
sto vent ëd mar ch’a ven da Cadibon-a
‘t vëdras che prest ‘t arfiorirà dosset
barbere e moscatej e ‘nt ij sorì
le màndole e fin-a chèich uliva.
Arposa chièt, a-i é ‘ncor tanta fiòca
e ij sarasin
ansima ai sò cavaj da j’euj ëd feu
sta neuit a calo nen.
.