Boca da sangiut
Vitòria Rollé
Se i fussa ‘ncora bon, con tut mè fià,
i canterìa ‘l piasì e la gòj dla vita, la felicità,
i beiverìa, come tute le masnà, gosse d’amel
ch’a colo da la copa dël sol e a coloro ‘l cel.
Da sol, tra le viture birose, an sla crosiera dle stra,
giari ant una ratòira antrubià, sai gnanca pì ch’i son,
mia vita ‘d fam e ‘d patele brusà an rest ëd carbon,
pa brasa, mach sënner grisa, në s-ciav sensa dignità,
con la mòrt ant le buele, can ëd gnun, i ciamo la carità,
che tra j’arbuton ëd na gëneuria grama i l’hai la malaparà.
Se i fussa ‘ncora bon i chërderìa ant l’umanità,
im nutrirìa dij basin fiorì an sij làver ëd le masnà,
l’arciam ëd mia pòvra tèra forëstera i vorërìa canté
e ‘l sol ch’a lusìa càud ant ël mè rije e mè pioré.
‘M arcòrdo pen-a ‘l soris ëd mia mare, fior ëd nostalgìa
ch’as fërma tra le lerme mach për un cit moment
e a së sfrisa dun-a con un sangiut ch’a s’anlìa al vent,
tra le miserie d’un barcon për na speransa giumai finìa.
Në schërziné d’un colp ëd fren an sl’asfalt bagnà,
në s-ciancon e mè còrp a l’é tut un garboj disancolà.
Am na fà nen dë strussé për tèra o toché ‘l cel,
àngel sombr e biot, frèid coma l’assel
e peui ch’a së smòrta pura ‘l mond, ‘l cel e tut,
àngel grev, dësmentià, con la boca da sangiut.