«Soa spiritualità confidà con la freschëssa d’una “nìvola reusa d’un persié fiorì… al prim ciairor dël di” a l’é come ‘l fil d’òr che a manifesta soa sèj ëd bel e ‘d sant: na sèj che a-j anchieta l’ànima, për la tëmma ‘d nen savèjla cheuje ant ël përfond dël misteri dla “Paròla”: paròle come masnà che a crijo». (Camillo Brero)
Le seur
Aldo Daverio
Ant l’aria ciàira dla matin seren-a,
ch’as fan ‘d perla le gosse dla rosà,
da ‘nt le ca pòvre, pien-e d’ombre e ‘d pen-a,
a seurto al sol le seur dla carità.
Ant l’ora prima, sò rosare an man,
madòne dla passiensa ant le vijà,
as në van solitarie për le stra,
con na speransa ch’a-j fioriss dosman.
Sot j’ale candie una mes’ombra a cala
su j’euj ferm e sle face scolorìe,
tant ch’a bësbijo ‘d bianche avemarìe
ant na mùsica dossa e sempre uguala.
Mòrte dë strachità l’han un soris,
ch’a-j rij an fond al cheur, ëd compassion:
e le seur candie, seure dël përdon,
a van ant cola Prima ch’a fioriss
parèj d’àngej che ‘l cel a benediss.
Ij Brandé, n. 18 | 1m ëd Giugn dël 1947