Bron d’erba
Aldo Daverio
A cheus l’asfalt sota ‘l ruin dël sol
con un tanf sofocant ant l’aria fërma:
ma i é na cita chërpa an doa a s’ëstërma
un cit bron d’erba ch’a l’é lì tut sol.
Ant la desolassion ëd cola stra,
l’é un verd tënner, còti e carëssant,
un sofi ‘d vita ciàir e consolant
an sla tèra che l’òm a l’ha coatà.
E ant j’ore càude e silensiose ‘d neuja,
che nen un bate d’ala a sfiora l’aria,
da col bron d’erba tënnra e solitaria
ecco a-i seurt un gran bòsch, feuja për feuja,
e la tèra a s’anvlupa ant soa caviera
profonda e bela coma ai temp passà,
a cheuj l’anciarm sutil ëd la rosà,
stërmand una sorgiss chieta e legera.
E l’òm as fërma a col’adoss seren-a
ch’a specia torna l’ànima nossenta,
a dësmentia ‘l maleur ch’a lo tormenta
e a l’ha na gòj an mes a tanta pen-a.
L’òm l’ha perdù ‘l segret ëd sò boneur
butandse a core su l’asfalt lusent,
stërmand la tèra con un gest violent
për esse sol a comandé ‘l boneur.
Ma a guerna an cheur, brusà da tanta fiama,
na veuja d’ombra, tënnra e vërdolin-a,
coma se, ant col cit bron d’erba molzin-a,
a sentèissa la tèra ch’a lo ciama.
Su la desolassion ëd cola stra
a rij l’erba, soris ëd la natura,
promëssa d’ombra consolanta e pura
sota ‘l ruin bujent dël sol d’istà.