«Temperament indipendent, formasse ant col arbeuj d’idee rivolussionarie, tant ant ël camp dla polìtica che dël pensé, Alfonso Ferrero, bele sensa pijé part direta a le lòte ‘d partì – a l’era tròp poeta – as presentava a l’aspet coma na figura ‘d ribél (…) E insoferent a ‘l l’era ‘dcò ant soa art, cost ùltim, se nen ùnich, romàntich dla poesìa piemontèisa. (…) Alfonso Ferrero, trames a tute le disparità ch’a-i é ant soa euvra abondanta e disuguala, a l’ha sercà ‘d dì na paròla soa, mach soa (…) a fà ‘n pò la figura dël poète maudit, che nen mach ës mond ch’a lo circonda, ma ancor ëd pì ‘l dolor e ‘l maleur ch’a lo sagrin-o, a trasfigura an poesìa. (…) Anima tormentà, con ël presentiment forse ‘d sò destin, sovens soe stròfe a risento dl’afann e dël disórdin dij fantasma ch’a lo cimento; ma quand che l’ispirassion verament a lo soleva, antlora sò vers a pija un tìmber ciàir ëd cristal e as trasforma ant un cant, pur e armonios, ch’a l’é poesìa (…)».
Pinin Pacòt
Ij Brandé, ann I nr 29 | 15 ëd novèmber dël 1947
Un lagh
Alfons Fre
A Giovanni Gianotti
la pì mìstica ànima ‘d poeta piemontèis.
Mi seugno ‘l lagh; lo seugno ant la mia cita
stansiëtta solitaria, sensa vos…
Che ‘d sol! che ‘d sol! Che quàder vaporos!…
E che ‘d silensi e d’ombra ant la mia vita!
E bèivo d’aria, e gòdo ‘l bel quadrèt
‘d cola montagna che al calé dla sèira
a smija pì bianca e a fà dventé pì nèira
la Sèra e le colin-e dël laghèt.
E i fas mè seugn con j’euj dla fantasìa;
i pòpolo mia stansa ‘d tanti amis;
cheujo dë sguard; amiro dij soris;
sento dle vos gentij ‘nt la stansa mia.
Òh lagh, cit lagh, bel lagh! Seugn ch’am invita!
Ti ‘t ses lontan e ‘t ses present a mi…
Ahi, che un ricòrd a scompariss mai pì,
e na mes’ora a peul duré na vita!
E un di i tornrai, ma sensa la compagna,
passand tra le ranùncole e ‘l trifeuj…
‘T saras doman, coma ch’it ses ancheuj
con chila avzin, òh specc për la campagna?
Pì nen, mai pì! Lassand la benedeta
rima dël vers, savrai pì gnanca scrive…
Ma ti an mes’ora it ëm lassras rivive,
e për mes’ora it ëm faras poeta.
Pensrai a mia Madòna, ch’a l’ha pijame
tanti mè seugn për deme un gran maleur.
Chila, ant ël mass dë spin-e dël mè cheur,
a l’é la sola fior ch’a l’é restame…
Òh lagh, it torno avzin, ciamand mè amor…
Luso le stèile e l’aqua a smija ch’a-j cheuja…
Ùltima fior, òh! lassa chi të sfeuja
dzora a sto specc ch’a l’ha creà ‘l Signor!
◄ Mila agn ëd Literatura Piemontèisa