«…pensé a le condission dla poesìa piemontèisa […] vers la fin dël sécol passà [XIX]. Gavà d’Alfonso Ferrero, da la produssion disuguala ma sovens ëd n’ispirassion àuta e potenta; gavà ‘d certi moment delissios e dlicà d’un Fasolo o d’un Frusta o ‘d certe ecession ant ij vers un pò tërbol ëd Solferini: tut ël rest, soma sincer, as pudìa nen disse vera poesìa (…).
Anvece, quand ch’i lesoma le poesìe ‘d Gianotti, i sentoma sùbit che con chiel is trovoma ant un àutr mond […] Poeta dla natura, Gianotti […] a l’ha savù canté – sot vos – an piemontèis, con novità d’ispirassion e an forma polida e carëssà, j’aspet divers ëd la campagna nt ël varié dj’ore e dle stagion, le soferense e la gòj dle creature […] Gianotti a l’ha vorsuje bin a sò linguagi, e a l’ha dovralo con ël rispet e la dignità ch’a-i era e ch’a-i é sempre ant soa ànima ‘d poeta passionà».
Pinin Pacòt | Ij Brandé, ann I, nr 1 | 15 dë stèmber dël 1946
Le feuje
Gioann Gianòt
Comenso adess a fesse giàune tìsiche,
a dëstachesse e robaté ‘nt ij fòss;
ij vent dla neuit, le prime brin-e candie
jë s-cianco dai sò branch volandje adòss.
E ‘nt l’aria grisa për le nebie a spantio
quaicòsa ‘d moribond, n’ùltim salut…
peui dòp a meuiro e a pòch për vòlta j’ùltime
vos a së sperdo e ‘l mond a resta mut.
Parèj dle còse ch’a n’arlegro l’ànima
ch’as dëstaco, s-ciancà da quàich maleur…
e ch’a meuiro, spantiandne ‘nt la memòria
quaicòsa ‘d trist, lassandne mut ël cheur!