Quand che l’aria
Armand Motura
Quand che l’aria d’antorn as fà pì nèira
e tut a l’ha un përfum ëd poesìa,
vorrìa fërmeme, an sl’ambrunì dla sèira,
setà sla Pòrta d’una ca mach mia.
Riposé j’euj sël verd d’una gasìa
o, guardand la montagna ancora cèira,
lassé ch’am cun-a ‘l cheur la vos amìa
d’un ëd coj seugn che peui la vita a sghèira.
E ‘nt s’ora dossa tute a torneran
le fantasìe mòrte an gioventù,
le còse dësmentià dël temp lontan,
e tornerai a sentje, òh maravija!
le vos pì care dij mè di përdù,
setà sla pòrta d’una ca mach mia.