Nà a Santal ai 26 dë stèmber dël 1878, a l’ha colaborà a «Ij Brandé», a ‘L Caval ‘d bronz, e al Musicalbrandé fin-a al 1965, ani ‘d soa mòrt.
Soa poesìa a l’é sgnora ‘d varietà d’ispirassion e ‘d forme. Pinin Pacòt a l’ha scrivù che «tra le diverse nòte che a formo la varietà ‘d soa poesìa, da fianch a la gentilëssa e a la finëssa, al bon-imor e a la malinconìa a-i è serti moment che a rivelo na fòrsa (…mas-cia…), che a l’é ‘l complement natural dle àutre soe qualità pì squisìe e feminin-e… («Ij Brandé», n. 159 – 15 Avril 1953).
A l’é dabon un darmagi che soa euvra poética a sia ancor nen stàita publicà.
(Remo Bertodat, Piemontèis Ancheuj n. 81, Stèmber 1989)
.
Ricòrd che a torno
Elisa Vanoni Castagneri
Quàich vòlta ‘l cheur a sent, chi sà përchè,
na mùsica an sordin-a, e dnans a j’euj
quàich figurin-a a passa ant l’aria e peui
coma na nebia as perd, chi sà përchè.
A son ricòrd, son vos giomai lontan-e,
che a torno a noi velà dal temp, sbiadìe,
e coma certe veje melodìe
a fan arvive ij seugn che a l’han lassane.
A fan arvive ij seugn; peui a svanisso,
coma tut lòn che ‘l temp a pòrta via,
lassand pen-a ‘l profum e la poesìa
che a l’han le còse bele che a finisso.
Profum leger che sùbit a svapora,
canson che as perd ant l’aria che a scolora.