1867 – 1947
Sël nùmer 1 dla sconda serie d’«Ij Brandé» (15 dë stèmber 1946), Pinin Pacòt a scrivìa: «…Poeta dla natura, Gianotti, dissendent lontan ëd Virgilio, fratel minor ëd Pascoli, a l’ha savù canté, — sot vos, — an piemontèis, con novità d’ispirassion e an forma polida e carëssà, j’aspet divers ëd la campagna ant ël varié dj’ore e dle stagion, le soferense e la gòj dle creature, — osej e piante, paisan e bestie, — ch’a vivo, ch’a pen-o o ch’a giojisso, ant ël bleu dël cél o an mes al verd dla tèra, travajà o sarvaja. E pì che tut col sens d’abandon che l’òm a preuva ant ël cheur ‘dnans a la blëssa dla natura, tant pì granda che chiel…»
Giovanni Gianotti, nà a Ast ai 22 dë stèmber dël 1867 e mòrt a Turin ai 12 ëd gené dël 1947, a l’ha cujì le soe pì bele poesìe ant un ùnich volum dal tìtol Fërvaje dl’ànima.
Remo Bertodat | Piemontèis Ancheuj n. 81, stèmber 1989
Mùsiche antiche
Giovanni Gianotti
Mùsiche ‘d vers antich ch’im ven-e an ment
quàich vòlta d’improvis, cantand an festa
na speransa, un soris o na tempesta,
con dlicadëssa, grassia e sentiment;
l’ànima a preuva un vero godiment
man man che vòstra blëssa as manifesta,
ch’a spompa e ch’a svaniss… e peui am resta
mach pì ‘l ricòrd d’un bél e car moment.
Ma ‘d vòlte ‘l cheur sui làver av bërbòta
tërmoland con passion quasi divòta,
come s’a recitèissa na preghiera;
e tut entusiasmà dal sens ch’a vòla,
s’esalta al son gentil d’ògni paròla
ch’a-j dà ‘l frisson dla poesìa sincera!
► Le feuje