A l’é mancà ‘l 19 d’avril (1994). Doi di apress i l’oma compagnala, fasend chèich contrà che a j’ero le soe an sò borgh, a la cesa ‘d Gesù Adolessent. La fija, ël frél, ël gënner, l’anvodin-a, bele për lòn che un a peul capì ai sò ani, a la pioravo ansema ai parent e ai tanti amis che a I’avìo sempe avù cara soa ànima fòrta, fërma, ma dossa ‘d sentiment sincer.
Chèich ani fà, për col pòch che un a sà fé, i l’avìo confortala për la mòrt rivà tant an pressa dël mari Tavio. Bele sufrend sempe për costa separassion che a l’era na ferìa mai sarasse, a l’avìa arpià a vive con foson, servend j’ideaj che con chiel a l’avìa an comun: la famija, nòsta tèra, nòsta lenga piemontèisa, la poesìa. La maladìa crudela che a l’avìa frapala a l’era stàita n’àutra preuva bin dura për tiré anans a vive giutand j’àutri e për coj ideaj che a ampinìo ‘d but e ‘d travaj soe giornà.
Chi ch’a peul dësmentié lòn che a l’ha fàit, fin-a a j’ùltime sman-e, per ij Brandé, ël C.S. “Don Minzoni”, “Piemontèis Ancheuj”, la Ca dë Studi “Pinin Pacòt”, l’A.C.LO.P.S., la companìa teatral, cita ma vajanta, che chila, Carlo Ellena e d’àutri a l’avìo formà, dedicandla a la memòria sempe presenta d’Adriano Bergano?
Ant ij Cant ëd la solitùdin, edission “Piemontèis ancheuj”/ C.S. “Don Minzoni”, 1992, a l’avìa cujì tante dle riflession ëd sò spìrit e ‘dcò la tristëssa ancreusa d’una vita che a ciamava ancor vàire ani për podèisse completé e a stasìa, al contrari, për chitene.
Trames a le composission che a l’avìa sporzune, cheidun-e che peui a figuro ant ël lìber, d’àutre miraco an publicassion diferente, i l’oma sërnù j’ùltim vers dë Stassèira i parlo an piemontèis, datà 7 dë stèmber 1990, un di car a nòsta stòria, che a son un mëssage fòrt e dlicà d’amor al Piemont.
Stassèira i parlo an piemontèis
Mirella Levo Gatti
Stassèira, amis, mi i parlo an piemontèis,
përchè ‘l Piemont, con futa la soa stòria,
a l’é scolpì ‘nt ël cheur
con l’òr dij camp, e ‘l verd
ëd soe colin-e, j’arian ch’a arson-o al sol,
antant ch’a scoro, caland da le montagne,
confin sacrà ‘d na tèra ch’a l’é nòstra…
Piemont, Piemont, stassèira noi, tò fieuj,
cantoma le toe glòrie, e it doma vita…
Censin Pich – Musicalbrandé – Arvista Piemontèisa | N. 142, Giugn 1994
►Mirella Levo Gatti: Nòno, come ch’a fan…?