(Uarmaca 1898-Turin 1972)
Scritor ant la varianta monfrin-a ‘d Fibin-ni, Ernesto Rossi a l’é nà a Uarmaca dël 1898. Dòp vint agn ch’a l’ha fàit ël magìster elementar a Fibin-ni – e lì a l’é mariasse – dël 1938 a l’é tramuvasse a Turin, andova a l’ha mostrà a la scòla “Manzoni” fin-a al 1963. Tanta a l’era soa afession për Fibin-ni ch’a l’ha scrivù mach ant la varianta monfrin-a ‘d lì.
Dël 1954 a l’ha pijà ‘l prim prémit al Concors “Nino Còsta”, e soe poesìe a son surtìe bin sovens an sël «Bochet dël Concors ëd Poesìa Piemontèisa».
Soa cujìa Aria nòstra (na quaranten-a ‘d poesìe) a l’han publicajla a Turin j’amis ëd Fibin-ni dël 1956; peui, vagnà ‘l prémit “Rama d’òr” al Mango dël ’69, col ann-lì a l’ha soagnane n’àutra edission a Casal, giontandje trantun travaj, squasi tuti sonet, surtìa an doe edission.
« Soa poesìa a l’é na poesìa famijar, ëd ca. Tuta l’ispirassion ch’a peul dé la vita ant ël lìmpid tran-tran d’un paisòt ëd provinsa, tranquil coma a pudìa esse vint o trant’ani fà, Chiel a l’ha surbila e a l’ha vantala con candidëssa ant ij sò vers. Che peui a son nen vers basta ch’a sia.
Dirìo ansi che ‘l langage fubinèis, corm ëd vibrassion caraterìstiche, a gionta spatolà ‘d color a la tavolòssa ‘d cost poeta, che a j’ësmasiss an mese tinte e dosse trasparense.
Poesia gentila e seren-a donca, coma a peul esse cola d’un òm vreman afessionà a soa tèra e a soa famija, e an-namorà dle còse bele ch’a-j fiorìo dantorn». (Alni – Alfred Nicòla – an Musicalbrandé N. 54 | Giugn 1972)
A l’é mancà dël 1972 a Turin për le conseguense ‘d n’assident ëd màchina.
Sò arcòrd a l’é viv bele ancheuj a Uarmaca com a Fibin-ni, fin-a preu dj’emigrà an Mérica. Aria nòstra a l’é stàit torna stampà (belavans con na grafìa fòra-via) dël 2003 con ij soen dël “Centro Studi Fubinesi”.
.
Ël stèili dla mè cort
Ernesto Rossi
Òh, stèili dla mè cort tant luminosi
che da sent ann uardèi ant la mè ca,
e che ‘nt ël vòstri vegli silensiosi
j’hèi vist tit la mè gent ch’a-i ‘è passà,
purtròp për col tal legi misteriosi
ch’et nassi e ‘t mòri sensa manch banfà,
na sèira, tra ‘l notissii pi nojosi,
trovrei che mi sarò ‘nt ël mond dëdlà !
Anlora, stèili, për coj sentiment
che da tant temp tra noi j’ero fiorì
ciamandvi protession për la mè gent,
ël sèiri, quand che voi pass-rei da quì,
fermevvi n’àttim sol, ammà ‘n moment,
a coj ch’a j’ho lassà, uardeji, për mi.