«…Daverio a l’é stàit un Brandé dla prima generassion e, coma për quasi tuti lor e coma cò për Pacòt, për chiel a l’ha contà pì che tut la Poesìa (franch da scrivse con la majùscola), na Poesìa da sërchesse an silensi e an umiltà, da comunichejla mach a pòchi amis, na Poesìa ─
an fond an fond ─ sensa grande pretèise e sicurament sensa superbia. A costa passion Daverio a-j portava na preparassion coltural tut àutr che ordinaria e un sens istintiv dla mzura giusta ch’a së specia sempre ant ij sò vers, fin-a an coj sensa boneur…»
Gianrens P. Clivio, achit a Róndole, Turin 1971
.
A l’era nà a Turin ai 22 ëd mars dël 1906 e l’é mancà a l‘improvista ant soa sità ai 21 ëd luj dël 1966. A l’é stàit tra ij pì ativ animator ëd la «Companìa dij Brandé» dj’ani d’òr. Ansema a Pinin Pacòt e a Renato Bertolotto a l’é stàit sòcio entusiàstich dël Felibrism provensal, e a l’ha condividune ij prinsipi e j’ideaj.
Poeta atent e scrupolos a l’ha cudì la forma ‘d soa espression poética con un rigor che a-j fren-a ‘d vòlte ‘l vòl ëd soa ispirassion. Ma, ‘dcò trames a la severità formal, Aldo Daverio a sà esprime an richëssa original soa Poesìa, andoa la protagonista a l’é la soferensa dl’òm che a treuva confòrt ant la solidarietà sublimà da la Fe e da la Speransa an De, ùltima solussion.
Sò amor ëscrupolos a la Poesìa a l’é stàit completà da soa religiosità che ant j’ùltimi ani ‘d soa vita a l’é vestisse dla solidità teològica ‘d Teilhard De Chardin. Sò përfessionism e soa inchietùdin interior a l’ha impedije dë stampé sò ùnich volum ëd poesia, che a l’é peui surtì dòp soa mòrt sota ‘l tìtol ëd «Róndole», cudì da j’amis e da soa madamin Annette Dozon.
Soa poesìa a l’é cola che a ciama amor; na Poesìa – a scriv Gianrenzo P. Clivio ant la presentassion ëd sò volum – da sërchesse an silensi e an umiltà.
An lo confida bele ‘l Daverio quand che a scriv:
Coma un bel vòl ëd róndole legere
via për ël cel ëd na frësca matinà
pijo l’andi dal cheur le mie preghiere…
Soe preghiere, così come soa vos quand che la Poesìa (cola con la majùscola) a-j frissonava ant ël cheur.
N’anciarm particolar a l’avìo për Aldo Daverio – a l’ha confidamlo pì ‘d na vòlta – ël mëssagi misterios smonù, con gena e con un deuit ëd savor màgich, da le piante – tute le piante: dal bron d’erba che a l’ha ‘l coragi ‘d seurte sota ‘l ruin del sol fòra ‘d na cita chërpura dl’asfalt, a j’àute bronde che a svanto soe passion an mes al vent.
L’anciarm ëd le piante sota ‘l ravage dël temporal a riess, ant l’ànima dël Poeta, a solecité ‘l coragi dla speransa.
A l’é la natura che a spòrz a Daverio ij riferiment e le mire ‘d paragon për dé vos original a soa Poesìa.
Camillo Brero, Piemontèis Ancheuj n. 108 – Dzèmber 1991
► Bron d’erba
► Le seur
► Mars