La canson che ancheuj as canta ‘d pì an Piemont a fonga soe rèis ant l’Età ‘d Mes mitteleuropenga. Costa “pastourelle” piemontèisa a l’é stàita cujìa da Nigra, Sinigaglia e da d’àutri studios an tut Piemont an vàire lession. I proponoma cola ancheuj “clàssica” mersì a le registrassion ëd vàire artista. Con un pcit tentativ d’arcostrussion: la bërgera a rëscontra un très joli français che da lì passe(r) = passà lontan (ancheuj an dëscostuma); un zolì fransèis, adonch, e pa tre. Da armarché ancor che ‘l bërgé ch’a seurt fòra d’ant la baraca, pien ëd gòj për la fidelità ‘d soa bërgera, a son-a la viola e nen la viòla.
.
LA BËRGERA
A l’ombrëtta d’un busson
bela bërgera a l’é ‘ndurmìa.
E da lì passé
trè zolì fransé.
A l’ha dije: «Bela bërgera
voi i avì la frev.
E se voi i avì la frev
faroma fé na covertura.
Con ël mè mantel
ch’a l’é così bel
faroma fé na covertura,
passërà la frev».
Ma la bela a-j ha rëspondù:
«Gentil galant, fé vòstr viagi,
e lasseme sté
con ël mè bërgé
che al son dë la soa viola
më farà dansé».
Ël bërgé, sentend lolì,
a l’é sautà fòra d’ant la baraca.
Con la viola an man
a s’é butà soné,
a l’ha pijà la bela bërgera
a l’ha fala dansé.
▼ Esecussion dël Còro Saint Roch ëd Fénis (Valdosta) [sorgiss]
▼ La Lionetta, dël 1978 [sorgiss]
▼ Genita, a l’òsto. Antra ij musicant Chacho Marchelli e Lorenzo Bojoli [sorgiss]