Beppe Burzio (nòm ëd piuma ‘d Pierpaolo Salvaja, turinèis d’adoss monfrin-a, a l’é un-a ‘d cole figure che – tan’me Pinin Pacòt, Camillo Brero, Luis Cerchio, Alfredino Nicòla, Censin Pich e vàire d’àutri – la definission dë scritor e ‘d poeta a-j va strèita.
Técnich ëd profession, progetista industrial talentos (a son sò chèich brevet ëd la Ferrero), già industrial, da j’ane Otanta dël Neuvsent a ancamin-a a scrive an piemontèis an manera militanta. Animator d’emission an piemontèis an sle radio, ansëgnant ëd lenga piemontèisa, fondador ëd la coperativa editris “Pro Piemonte” (1989) e, dël 1993, dël periòdich mensil «Assion Piemontèisa». Për vàire ani a l’ha portà la coltura e l’editorìa piemontèisa ant le fere e le manifestassion ëd tut Piemont, montand ëd banchet, tnisand ëd cors e ‘d conferense.
Përsonalità fòrta e s-cëtta fin-a a la testonarìa (un “bastian contrari”: Mauro Tosco: «Dì che Beppe a l’era polémich a l’é dì pòch. Che tute le vire che a durbìa la boca a riessèissa a fesse pì ‘d nemis che d’amis a l’é ‘dcò vèra (…)»), a l’ha portà su soe spale soa manera d’esse piemontèis tut-d’un-tòch, pagandne ‘d sacòcia e ‘d sanità le conseguense fin-a a la fin.
Militant piemonteisista, giornalista polemista, ij sò tòch a son spatarà ansima vàire periòdich e, an particolar, su «Assion Piemontèisa», giornal ch’a l’ha tnì su con determinassion fin-a a soa dëspartìa, rivà a Turin ai 6 ëd fërvé dël 2003.
Autor ëd conte, poeta (oltra che su «Assion Piemontèisa» a l’ha publicà dël 1990 Arsivòli & Maciafer (ilustrà da le fotografìe dël fieul Giòrs, mancà ‘dcò chiel giovo) e sagista (co-autor con Pierin Ross ëd Fàule sensa moral – Stòrie vere ëd vita partisan-a vivùa , 1993).
«Assion Piemontèisa» (la testà a l’é omònima ‘d cola fondà da Luis Cerchio) a l’ha avù, an pì, ël mérit ëd publiché vàire artìcoj ëd Lussien dij Gibé, d’un barba Tòni Bàud-rìe polemista e polìtich e, an pì, ëd tòch ëd Nato Canini, Paulin Siròt, Clàudi Rè, Mauro Tosco…
N’amis anònim a l’ha scrivù: «Con l’adieu à Beppe nòst pais e nòsta lenga a perdo vàire. Nen mach Monsù Burzio a l’ha travajà a temp pien për nòsta lenga, nen mach a l’ha avù l’intuission che un giornal an piemontèis a deuv parlé pì pòch ch’as peul ëd… piemontèis. Contut che Beppe Burzio a l’avèissa d’idèje ciàire e satìe, e che sò argoment a fusso fin-a agressiv, a possava e a ‘ncoragiava chi ch’a l’aveissa d’opinion diferente a scrive al giornal, përchè ch’a fusso publicà. A l’é sòn ch’a l’ha frapame la prima vira ch’i l’hai catà Assion Piemontèisa, e ch’a l’ha fame aboné».
Tant batajeur, tant arzervà: i savoma nen cand ch’a l’é nà, nì as treuva na soa fotografìa. Chi ch’a na sà cheicòs ch’an lo dija.