(1901-1982)
L’ànima ‘d Giovanin Bono a sà canté la gòj, dì ‘l dolor e conté la pen-a con l’istess ton ancantà: con ël “sotvos” natural ëd chi a spòrz na veja
stòria d’ore vivùe, sufrìe, godùe, coma donassion ëd Nosgnor, colaudà da la severità seren-a dij Vej.
Ël mond e la vita a son an Giovanin Bono una lon a coalera ‘d còse e d’aveniment, ordinà arlongh la stra dl’òm an marcia anvers l’Infinì.
An definitiva, la soa a l’é una candia gòj ëd vive, arvelà an bësbijand e con dosseur; e bele soa soferensa e soa pen-a as presento a noi coma na manera misteriosa e natural ëd pijé part a l’autërtanta misteriosa armonìa còsmica dël dolor.
Ël mond e la vita a son an Giovanin Bono una lon a coalera ‘d còse e d’aveniment, ordinà arlongh la stra dl’òm an marcia anvers l’Infinì.
An definitiva, la soa a l’é una candia gòj ëd vive, arvelà an bësbijand e con dosseur; e bele soa soferensa e soa pen-a as presento a noi coma na manera misteriosa e natural ëd pijé part a l’autërtanta misteriosa armonìa còsmica dël dolor.
Serte soe smijanse spirituaj con Guido Gozzano (ëdcò Giovanni Bono a l’é canavzan e a sent ant sò përfond la vitalità dle rèis ) che as manifesto, ‘d vòlte, fin-a stilisticament (coma ant la poesìa Dal Lìber ëd le fior sëcche, a peulo fé cataloghé soa euvra coma ‘l “poema-sìmbol” ëd la leteratura crepuscolar piemontèisa. un “crepuscolarism”, ël so, che, pròpi përchè piemontèis, a l’é fòra dla retòrica dla disperassion, alvand soa ànima ant l’anciarm dël bél e dël brav, drinta ‘l reu dla speransa. A l’é costa posission ancantà e soa candia spiritualità che a-j dan a Giovanin Bono na përsonalità original, fin-a da ‘n prinsipi, tra ij poeta dla Companìa dij Brandé.
Ansima ai drocheri dla pseudo-poesìa e ansima a le bussonà d’urtije che a séguito a fassé le front djë pseudo-poeta, Giovanin Bono a stend un arcancel con le tinte dla serenità, dla frëschëssa, dl’inossensa, dël candor, ëd la semplicità, dla sincerità, dla vërità (…)».
A l’era nà a Turin ël 13 ëd Gené dël 1901, ma a l’ha sempre sentù fòrt l’arciam e l’amor ëd la tèra dij Vej: ël Canavèis. E ant la tèra dij sò Vej, a Ajè, a l’ha vorsù esse sotrà. A l’é mancà a Turin ël 19 ëd Giugn dël 1982.
Ëdcò soa preferensa për ël poeta ‘d sò pais, Guido Gozzano, a l’ha sempre compagnalo, tant da buteje nòm Guidin a sò ùnich fieul, che a l’é mancaje quand che a l’era ancor ant la cun-a.
Noi i vuroma arcordelo coma na pressiosa figura dla Poesìa piemontèisa e trapiantelo ant nòstr cheur, ansema ai Grand che, a l’Ansëgna dij Brandé, a l’han faje onor a nòstr Piemont.
Ëdcò soa preferensa për ël poeta ‘d sò pais, Guido Gozzano, a l’ha sempre compagnalo, tant da buteje nòm Guidin a sò ùnich fieul, che a l’é mancaje quand che a l’era ancor ant la cun-a.
Noi i vuroma arcordelo coma na pressiosa figura dla Poesìa piemontèisa e trapiantelo ant nòstr cheur, ansema ai Grand che, a l’Ansëgna dij Brandé, a l’han faje onor a nòstr Piemont.
Tanta part ëd soa ànima càndia a l’é restane ant sò ùnich lìber ëd Poesìa Rime care, rime dosse… surtì ant ël 1979, dòp le nòstre tante e longhe insistense.
Soa poética, forse, a sarà pì apressià doman, quand che j’eve tërbole dël temp a saran ës-ciairisse.
Sò nom, comsëssìa, a restërà tra ij poeta significativ ëd cost Neuvsent Leterari Piemontèis, «sécol d’òr» ëd nòstra Leteratura.
Soa poética, forse, a sarà pì apressià doman, quand che j’eve tërbole dël temp a saran ës-ciairisse.
Sò nom, comsëssìa, a restërà tra ij poeta significativ ëd cost Neuvsent Leterari Piemontèis, «sécol d’òr» ëd nòstra Leteratura.