Lë sbaruv
L’Anvod dij Bre
A l’era na sèira ‘d lun-a pien-a e, ant ël pais, tuti a durmìo dla pì bon-a.
A fasìa frèid che le stèile a smijavo gelà e la fiòca a lusìa a l’indrit tut giù dla comba. A mesaneuit a l’é surtije ‘l can a bauleje a la lun-a e tute le bestie dj’anviron a son surtìe a gòdse la bisa. Ant le neuit ciàire d’invern le bestie a van tute sotbrassëtta e gnun-a a parla ‘d gavesse la pì gròssa a tòrt ëd j’àutri.
Giusta parèj che la crava e la volp a spassëggiavo su dla rampa, quand la volp a l’ha ciamaje: përmess!…
A l’ha fàit doi pass pì an là për fé pissin con pì còmod.
Ma, vëddend fonde la fiòca sota le gambe dla volp, la crava as buta a crijé:
– Scapoma, volp, scapoma! che la montagna as dësfa!
La volp, sensa penseje ansima, a pianta lì a metà e dàjla! dapress a la crava su dij ciaplé.
Ël can ëd la cassin-a ëd Berto, a vëddje core coma se la cova a-j brusèissa, a-j ciama:
– Còs i é-la, bele fije?
– La montagna as dësfa! La montagna as dësfa!
Ëdcò ‘l gal, che an sël lobiòt dël gioch a vaitava l’ora, a l’ha sentù arbombé la val:
– La montagna as dësfa!…
Dal gal a le galin-e, da le galin-e ai pito, dai pito ai lapin, dai lapin ai porchèt, dai porchèt ai crin, dai crin a j’aso, da j’aso a le vache.
E, su dij ciaplé, a l’é staje ant un nen na filonghera ‘d tuta cola brava gant ch’a sculatava sota la lun-a, con la lenga fòra o ‘l bech ambajà.
Traversà la comba, a son setasse tuti an tranfiand ant ij pra dle grange a vardé la montagna.
Ant ij pra dle grange la fiòca a l’era àuta e ‘l sudor e jë bzògn dle pòvre bestie a j’ero bondos, përchè la paura an coj moment a-i gionta sèmper soa part.
A l’é quand che la crava a l’é torna butasse a crijé:
– Scapoma, brava gent, scapoma che la montagna as dësfa!
Ma sta vòlta la volp, che a na ten mes etto ‘d pì andrinta al sërvel, a l’ha capì ‘l latin e, montà sla fnera dla grangia, a l’ha arsonaje parèj:
– Gnun-e tëmme, brava gent, i vado mi a pontalé la montagna ai ragg ëd la lun-a e peui ven-o a ciameve.
E, antant che ant ij pra dle grange ël trop ëd le pòvre bestie a gelava sota la bisa, tërmoland ëd paura, la volp a l’é volasne ant ël crotin ëd la cassin-a ‘d Berto a lapesse toma e laità sla paciara dlë sbaruv passà an cola neuit ëd lun-a pien-a.