La cros ëd Ramuliva
Nino Autelli
Le bestie ant la stala a l’avìo brogià tuta la matin.
Le nìvole, man man ch’a vnisìo su da darera dla colin-a, a së s-ciassavo ant ël cel e a dventavo na vòlta pì greve e pì scure. Smijava ch’as fusso sbassasse fin-a a toché le ponte dj’arbre sgiaflà dal vent.
Peui, pen-a che ‘l vent a l’é chità na frisa, tut ant un crep l’é robatà sèch ël prim tron.
Vigin a l’é rivà an sl’àira con ël chèr, a tuta corsa; ma l’ha fàit gnanca temp a dëstaché ij beu, ch’a l’ha tacà a vnije giù la tempesta con ël gran-e gròsse parèj ëd ninsòle.
L’hai vist nòno, an cusin-a, sopaté la testa con n’aria pien-a ‘d magon.
Mi anlora, sensa dì gnente, l’hai dëstacà doe feuje ‘d ramuliva da sota ‘l quàder dla Madòna, l’hai fàit la cros e son andàit a campela fòra da para1 dl’uss.
Da lì gnanca na minuta ‘l cel a l’é s-ciarisse tut da na banda e la tempesta l’é chità ‘d bòt an blan, cambiandse ant una pieuva ch’a vnisìa giù a verse.
Peui pòch a pòch a l’ha molà ‘dcò la pieuva e ‘l sol, surtend fòra da le nìvole, l’ha fàit luse ant l’aria j’ùltime stisse.
Anlora i son surtì ansima a l’àira a cheuje le gran-e ‘d tempesta ch’a j’ero ancora nen slinguà.
Le galin-e a cacaravo ch’a smijavo mate e le rondolin-e ampinìo l’aria dij sò squis, voland tut an gir a la cassin-a.
Vigin a l’ha tornà a giové ij beu për torné ant ij camp; nòno, con ël cheur content che la tempesta a l’avìa fàit gnun ravagi, l’é surtì an sl’uss a visché soa pipa.
E mi, trames a le nìvole bianche ch’a së s-ciancavo, a l’é smijame ‘d vëdde ant ël cel la Madòna ch’am soridìa.
(da Masnà, 1937).