Silvio Saveri Bàlbis a l’era nassù a Caraj ai 29 d’otóber dël 1737 Francesch Antòni e da Àgata Teresa Bonifant ëd San Benedet. Eclesiàstich, laureà an Teologìa a Turin, a l’ha vivù a Salusse dedicandse a j’ëstudi stòrich, a la geografìa, a la filosofia e a l’oratòria. A son soe j’orassion an làuda ‘d San Luis Gonzaga e an memòria ‘d rè Carl Emanuél III, lesùa ant la catedral ëd Salusse dël 1773. Amis d’Onorà Pelicò (‘dcò chiel ëscritor piemontèis), a l’é stàit parin ëd sò fieul Silvio (ch’a italianisrà sò nòm an Pellico).
Bàlbis a l’é stàit difensor convint ëd la dignità literaria dla lenga piemontèisa. A l’ha publicà an soa lenga ëd componiment poétich a Salusse dël 1782, e tre fàule an sël Parnas Piemontèis dël 1839.
A l’é mòrt a Salusse ai 23 luglio 1796, sagrinà dnans a l’avnì sombr ëd Piemont assedià dai rivolussionari.
[Atension: an sla ragnà as treuvo ‘d biografìe ‘d cost autor ch’as fan armarché për fassiosità e superfissialità]
«la poesìa piemontèisa a intra ant le riunion elegante dl’Arcadia. […] Ij sò vers un mérit a ‘l l’han, e a l’é col d’avèj portà l’interessament e ‘l gust dla poesìa piemontèisa an d’àutri ambient pì coltivà e rafinà […] fasendne në strument d’art, pì riflessa e studià».
Pinin Pacòt, Ij Brandé, n. 44, 1.VII.1948
«…Silvio Bàlbis, poeta d’Arcadia e un-a dle vos piemontèise le pì dote e rafinà, bele se nen ëd le pì originaj e vajante, dël sécol XVIII. Bele che soe composission a sio pa a l’autëssa ‘d cole dij grand ëd sò temp (Isler, Ventura, Borrelli, Calvo), soe poesìe (publicà già ant l’antologìa dël Pipin dël 1783) as lasso lese, an arvelandne soa vajantisa técnica e soa finëssa ‘d vers».
.
Testament d’un can
Silvio Bàlbis
Dagià ch’ j’heu da murì, për nen lassé
Dòp mè decess d’ambreuj ai mè parent,
Fin ch’ j’heu la testa ciàira, e i peuss parlé,
J’heu pensà ‘d fé doi righe ‘d testament.
E prima d’ògni còsa i lasso ij dent
A chi ha dij cativ òss dur da rusié;
I lasso ij mè doi euj a ‘d serta gent,
Ch’a s-ciàira niente, e pensa dë s-ciairé.
I lass l’onge ai sartor; i lass le orije
Ai marcant; ai curios i lasso ‘l nas;
E i lass mè pòch sërvel tut a le fije.
Ma finalment, pr’ alegerì ‘l maleur
‘D mia situassion, e për murì con pas,
A mia cara Padron-a i lasso ‘l cheur.